Mój tato był tu przez rok pod opieką zaangażowanych i troskliwych ludzi. Jeśli mu coś doskwierało to raczej to był stan zdrowia i ograniczenia ruchowe z jakimi przyszło mu się zmierzyć. Kontakt z personelem jaki jest możliwy dla rodziny sprawił, że nie mieliśmy wątpliwości i lęku o oddanie w ich ręce bliskiej osoby. Tato trafił tu po całkowitej utracie wzroku i byłby pewnie tu nadal gdyby ośrodek miał w swojej ofercie mieszkania wspomagane. Obecnie tato przebywa w innym miejscu w mieszkaniu gdzie uczy się na nowo samodzielności. Gdyby jednak w przyszłości zmuszeni bylibyśmy do skorzystania z pełnych usług opieki nad chorym bez wachania ponownie zgłosilibyśmy się do Magdalenki.